Çocukluğum çarşıya üç-beş kilometre uzakta bulunan. kasabanın bir mahallesinde geçti.Yokuşu meşhurdu.Değirmen başı derlerdi.Yokuşunu çıkarken zorlanır,Kasabaya inerken de freni boşalmış araba gibi uçardık.Ve bu yoldan her gün okula gelir gider ihtiyaçlarımızı görür yine cennet kadar güzel kardeş sevgisinin doruklarda olduğu evimizde toplanırdık.Annem evhamlı bir kadındı.Bizleri gözünün önünden hiç ayırmazdı.Dere,Deniz,bilinmeyen yerlere gitmek yasaktı.deniz dizlerimizin dibinde olmasına rağmen yüzmeyi bilmem.Hep bana bu yüzden gülseler de hiç alınmam.İtaat etmek kutsal bir duygudur dünyamda.Mahallemiz bir oyun yeriydi sanki.saklambaç,almaca tutmaca,Çember çevirmeler,topaç döndürmeler,Kızıl ağaç kabuğunu soyup borazan yapmalar.Boş zamanlarımızda okumak kütüphaneden aldığım romanlardaki kahramanlarla yaşamak.bazen düşlere dalıp gitmek.yarınları düşlemek.Işıksız karanlık gecelerde ateş böceklerinin peşine düşmek,sarı ay ışığının altında köy çeşmesinden çay demlemek için bir güğüm su almak,Ocak başında çoban ateşinde kara çaydanlıkta çay demlemek.Annem hiç boş durmaz geceleri o alaca karanlıkta elinde tığ dantel yapardı.Gözlerine hala hayranım.Hala dantel örer sekseni geçse de.Babam Bafra sigarasını Çaya katık ederken uykumuz gelirdi.Divana atlar kucak kucağa üç kardeş uykuya dalardık.Sabahları kaldığımızda yatağımızda kumlar olurdu.Neden mi ?Sıvası dökülüyordu duvarların.Ama varsın olsun hayat tat veriyordu hepimize.Güzel düşler düşlüyorduk.Hayat gösteriş fiyaka değildi.Sadece gerçekler hayatın gerçekleri vardi.Yaşamak kutsaldı.Şimdi.heyhat bir varmış bir yokmuş.M.Yayla