Şiirlerinde yer yer benzetmelere yer veren kendine özgü bir dil dokusu yaratmış, Öztürk. Sevgili ile kendisini kastederek şöyle diyor: “Arıydık petektik baldık ikimiz”, “Biz güneştik senle sevgiler saçan”, Her mevsim yemyeşil daldık ikimiz”. “İkimiz” adlı şiirin dörtlük sonlarındaki benzetmelerde hem alışılmış hem de alışılmamış bağdaştırmalara ver vermiş. Arı, petek, bal, yeşil dal alışılmış, bilinen benzetmeler zinciridir. Sevgiliyi ve kendisini güneşe benzetmesi alışılmamış bir benzetme. İlk dörtlükteki “Tanrıdan aşkı çaldık” söylemi bir yanıyla mitolojik aşk tanrıçası Eros’u düşündürdü bana, diğer yandan ateşi çalıp insanlığın hizmetine sunan Prometheus’u. Yine “Sevdanın ateşi yaksın özünü/ Tohum gibi koza gibi çatla gel” dizelerinde sevgili tohum ve kozaya benzetilmiş. Bir başka dörtlükte sevda, aleve köze benzetilmiş: Sütten ak olmalı insanın özü Bir de bir olmalı özüyle sözü Sevda dedikleri alevi közü Alır avucuma yalar giderim. Kuşkusuz halk ozanları ya da şairler hem gelenekten hem kültürden hem de önceki ozan ve şairlerden etkilenirler. Bu birikimin bir sonucudur. Yer yer halk ozanlarının aynı dili kullandıkları da görülür. Bu bir zaaf, eksiklik değil beslenmedir. Öztürk de daha önceki ozanların dilinden etkilenmiş olabilir. Bu doğal bir akıştır. Bir sevdalı gülüş bir tatlı bakış/ Bundan fazlasında gözüm yok benim/ Gönülden gönüle coşkun bir akış/ Bundan fazlasında gözüm yok benim dörtlüğü ile başlayan “ Gözüm Yok Benim “ başlıklı şiiri, beni, iz bırakan halk ozanlarımızla buluşturdu. Neşet Ertaş’ın “Gönül Dağı” türküsünde yer alan “Kalpten kalbe bir yol vardır görünmez/ Gönülden gönüle gider yol gizli gizli “ dizelerini anımsadım. Bir diğer yandan Karslı halk ozanı Şeref Taşlıova’nın lirik, duygulu, coşkulu dizelerini… Ne diyor Taşlıova: Arzu iplik sevgi nakış Ördükçe güzel görünür Gönül gözü ile bakış Gördükçe güzel görünür Kitapta dikkatimi çeken “Ayrılık” başlıklı şiir oldu. Diğer şiirler halk şiiri geleneğine uygun kaleme alınmışken bu şiir özgür koşuk biçiminde yazılmış. Bu, Öztürk’ün bir başka iklime el atmak isteğinden mi kaynaklı, bilmiyorum. Eğer böyle ise bu ve bu tarzda yazdığı şiirlerin bir başka kitapta toplanması daha uygun olurdu düşüncesindeyim.Ayrılık temalı şiir denemesi şöyle başlıyor: Ayrılıklar da aşk gibi olmalı Öyle birdenbire ve aniden… Keskin bir bıçakla keser gibi Çok acı çekmeden insan Kestirip atmalı günün bir vaktini. Gözüne baktın bakmadın, Elini tuttun tutmadın, Yanağından öptün öpmedin; Ve ardına dönüp baktın bakmadın… O kadar!   Öztürk doğduğu, büyüdüğü, ekmeğini yediği, suyunu içtiği topraklara olan ilgisini, sevgisini “Görele” adlı şiirinde dile getirir: Mavi bir tarafı bir yanı yeşil Bir ela göz gibi bakan Görele Ülkenin parlayan kuzey yıldızı Öyle şimşek gibi çakan Görele Sahili kum-güneş Sis Dağı boran Bu yörede doğdu kemençe horan Şu gurbet değil mi insanı yoran Hasreti kalpleri yakan Görele Sonbahar Fotoğrafı Atsana başlıklı şiirde siz, biz kıyaslaması yapılarak dokusu bozulmamış doğa ile dokusu bozulmuş, betonlaşmış topraklar üzerinde durulmuş. Bu bir anlamda kırsal ile kent; köylü ile şehirli ayrımının doğal sonucudur. Kırsal koruyucudur, kent yok edici, öğütücü. Yeşilin yok edilmesine, betonlaşarak büyümeye bir tepkidir, dizeler. Bir nefes alma özlemidir. Sizin orda sararmıştır yapraklar Bir sonbahar fotoğrafı atsana Bizim burada beton oldu topraklar Bir sonbahar fotoğrafı atsana Sizin orda mor dağlara çıkılır Ne stres var ne de canın sıkılır Bizim burada yaşamaktan bıkılır Bir sonbahar fotoğrafı atsana Kırsala göre kentte hareket alanı kısıtlıdır. Kalabalıklar, trafik, beton yığınları… Bizde kent yaşamı sıkıcıdır. Öyle büyük parklar, yemyeşil iri ağaçlı caddeler oldukça azdır. Ağaç boyunun iki üç katı beton gökdelenlerle; çarpık, çirkin yapılaşmalarla büyük kentlerin dokusu bozulmuştur. Kalabalıklar içinde yalnızlık! Bu bir yabancılaşmadır, aslında. Kendine, kültürüne yabancılaşma. “Bir Yokuşu Çıkarken” şiirine takıldım bir ara. Nice halk ozanlarımızı düşündüm. Onlar da şiirlerini kurarken önce ustalarına öykünmüşler, şiirlerini özümsemişler sonra patikada yürümüş yokuşlar çıkmışlar… Ham iken pişmiş olgunlaşmışlar; olgunlaşmışken yanmış ustalaşmışlar. Bir başka söylemle patikadan dağlara tırmanmışlar doruklara çıkınca daha geniş bir açıdan görmüşler, daha derinden tanımışlar insanı, insanlığı, dünyayı. Yükseldikçe alçalan bir gönle erişmişler. Gönül gözü ile şiirler söylemişler… Halk ozanı bir yolcudur. Bu öyle birkaç günlük bir yolculuk değildir. Yıllarca sürecek olan bir yolculuk! Şiir dünyasında uzun bir yolculuğa çıkan ozanı anlatma çabasına girmiş Öztürk. Karmaşık duygular içinde şair Ağır ağır bu yokuşu çıkarken Telaşlı hüzünlü burun ve sair Ağır ağır bu yokuşu çıkarken Bazen yağmurluydu bazen de karlı Buz gibiydi bazen bazen de harlı Zarardaydı çokça biraz da kârlı Ağır ağır bu yokuşu çıkarken Günler mi kısalmış çabuk geçiyor Yıllar mı hızlanmış sanki uçuyor Nedense insanın keyfi kaçıyor Ağır ağır bu yokuşu çıkarken Türküler söylenir ağıtlar gibi Buharlaşıp uçan bağıtlar gibi Yırtılıp atılmış kâğıtlar gibi Ağır ağır bu yokuşu çıkarken Halk şiiri tarında patikalarda yürümüş kendini yokuşlara vurmuş Öztürk. Zirveye çıkar mı ya da nefesi daralır, dizlerinin dermanı kesilir mi? Bunu zaman gösterecek. Âşık Veysel’in söylediği gibi “uzun ince bir yol” şiir, “gece gündüz giden bir yolcu” şair. Dörtlüklerde şairin ruh halini, zorluklarını, kazanımlarını kendine özgü şiir dili ile dile getirmiş Öztürk. Umarım yokuşları çıkar, doruklara ulaşır.