Ufacık kasabanın ufacık mahallesinde yaşadı Vesile teyze.Ufacık mahallemizin,ufacık evleri arasında on on beş metre mesafe vardı. Acılarımızı beraber yaşar,sevinçlerimizi beraber yaşardık.Elinden her şey gelirdi.Köy düğünlerinde aşçılık yapar,yaptığı yemeklerin tadı damaklarda tat bırakırdı. hayatın her merhalesinden geçmişti.Fındık mağazalarında çavuşluk etmiş,çocuklarına bakmış,hayatta kimseler muhtaç olamamak için yıllarca savaşmıştı.Yıllar geçtikçe geçim zorlaşınca ver elini İstanbul dedi.Göçü İstanbul'a kaldırdılar.Kocası pire Mahmut lakaplı annemin teyzesinin oğluydu. O gemilerde Çalışıyordu. Mahmut dayı gemide çalışırken gemisi battı.Ölüsü bulunamadı.Vesile teyze yıllarca bekledi belki çıka gelir diye gelmedi Mahmut dayı.Tam doksan yedi yıl bekledi.Umutları doksan yedisinde tükendi ve bugün rahmete kavuştu.Mahmut dayı gelmeyince yıllarca o Mahmut'una gitti. Biri denizin engin sularında biri toprağın kara bağrında uyusalar da buluşacaklardır elbette.Koca bir çınar olup yıllarca beklemek bazen umutlara ışık olmuyor işte.Gelmeyince sevgili gelmiyor. Çileli hayat yoruluyor.Yorulunca da tükenip toprağa düşü veriyor.Küçük kasabanın efsane hikayeleri Vesile Teyzenin romanıyla son bulmuyor.Ne yakıcı efsaneleri var hala devam ediyor.Edecekte.Bu efsaneler biterse küçük kasaba da biter. Hayat bu yağmur misali yağar,rüzgar misali eser, kuş misali uçar.Hayat göçmen kuşlara ne kadar çok benzer. hele kırlangıçlara.Kırlangıçlar göç ettikten sonra bir kez daha gelmezlermiş. Öyle okumuştum kitabın birinde.....M.Yayla-Görele