Eskiden şubat tatilleri şimdi ki tatiller gibi olmazdı. Her birimizin karnesinde en az üç beş tane zayıf ders olurdu. Hal ve gidiş diye bir ders vardı, bir tek ondan zayıf gelmezdi kimseye. Resim,müzik bile zayıf olurdu. Koşamayınca beden eğitimi bile zayıf gelirdi. Şanslıydık ama hiç bize sitem eden birileri yoktu. Çünkü ailemizde bilirdi zorluklarımızı. Okumasalar çırak olur derlerdi. İlk okuldan sonra haftalıkla bir esnafın yanına verirlerdi. Ya kalaycı, oto tamircisi, muavin, berber, terzi, fırıncı, yanına verirlerdi. Çırak, kalfa, usta derken, çekirdekten yetişir erbab bir meslek sahibi olunurdu. Şimdi bakıyorum herke okul peşinde. İyi ve güzel de yarınlarda berber kim olacak. herkesin karnesinin yanında bir teşekkür belgesi var. derslerde kolaylaştı. yüzmesini bilmeyen insanları, denizlere sürmek gibi bir şey şimdiler de ki eğitim. Yarınlara sahip çıkmak böyle maya tutmaz ki. Ezilenler hep ezilir, fakirliğin pençesinde insancıklar zengin zümreler tarafından yönetilmeye devam eder. Hiç görmedim. Yönetenler, yönetime talip olanlar hep zenginler. Fakirin ekmeği ile ekmek sahibi olanlar, garibanın sofrasında ki ekmeğe el uzatıp refah içinde yaşarlarken, eğitimde bilimselliği düşünmek hayaldir. Bu terzi mizan tutmadıkça, Ne demişler; ''Geçti Bor'un Pazarı sür eşeğini Niğde'ye.''.....! M.Yayla-Görele