Dünya kuruldu kurulalı yağmur yağar, güneş açar. Akşam olur, sabah olur hayat denen ırmak akar gider. Ne yağan yağmura, ne açan güneşe sitem etmeye hakkımız yoktur. Ne doğan güne, ne güneşin batmasına gücümüz yetmez. Kurulu bu düzenleri bozmaya, yıkmaya hatta akışını değiştirmeye gücümüz yeterde artar bile. Öyle bir zamana geliriz ki, bugünlerde de geldik. Yağan yağmurlardan sabah doğan güneşten korkarız. Bir kaç gün güneşe dayanamaz yağmurları ararken, yağmurlar yağmaya başlayınca güneşli havaları ararız. Maymun iştahlı olmak böyle bir şey işte. Oysa yağmur yağmasa, güneş açmasa yaşamak diye bir şey olmaz ki. Bu iki rahmetle bereketlenir dünya. Hiç düşündünüz mü ,su olmasa ne yapardık? Ya gün doğmasa. Şimdi çok eski yıllardan fen dersinden bir esinti geldi aklıma yağmur rüzgarlarıyla. İnce uzun boylu öğretmenimin sesi karıştı yağmurun sesine. Demişti ki; -Çocuklar, yağmur berekettir, güneş berekettir. ikisi bir birini tamamlar. Meyve çiçeğe, çiçek meyveye onlarla durur. Bu ikisi olmazsa dünya hiçtir. Açlıktan ölürüz. Ama şimdi her iki bereket iksirinden korkar olduk. Neden. Şimdi o öğretmenim yaşasaydı koşup gider kapısını çalar sorardım. Ne yazık ki bu olanağım yok. Mezarlar konuşmaz. Bir bilge bulmam gerekir sormak için. Bu korkuların nedenin sormak için. Yine hüsran bilge bulmakta zor bu kadar eğitimin bol, akil insanların bol olduğu dünyada. Akil insanlar bozmuş dünyanın düzenini. Para uğruna bozmuşlar dünyanın mizanını. Cennet dünyayı cehenneme çevirmişler. Dünyanın anasını satmışlar. Solumaya hava, içmeye su bırakmamışlar. Ve bunun adına da medeniyet demişler. Bugünün çocuklarına, yarının büyüklerine kocaman bir yalan bırakmışlar. Meyvelere zehir sıkmışlar, sulara klor katmışlar, Daha fazla üretmek uğruna gübreyi icat edip kanser denen canavarı bedenlerimize saldırmışlar. Elbette ilerlemekten yanayım. Güzelliklerden insanca yaşamaktan yanayım, ama kırmadan dökmeden bozmadan yıkmadan olmasından yanayım. Eskiden de yağmur yağardı. sel olmazdı. Dereye su gelirdi. bir kaç gün sonra sinerdi. Güneş olurdu böyle ateşten olmazdı. Altında ay ışığında ki ki serinlikte oynardık. Yapraklara kar yağmazdı. Meyveler olgunlaşmadan düşmezdi. Ayaklar yolları aşardı. Şimdi ölüyoruz. Soluk alamıyorsak, her şeyden korkuyorsak. bir nedeni olmalı. Gelin tamir edelim diyeceğim ama daha tamir tutmaz bu mekan. Acıyorum. Çocuklara açıyorum. Yarınları olmayan çocuklara. Okumasını unutan, oyun bilmeyen. Bilgisayarın esareti altında ki çocuklara acıyorum. Bilgisayar bilgelik, çağı değiştirmek için olmalı. Ama öyle mi sanal oyunlar, esir etti körpe beyinleri. Yine de umut var. Hayat devam ediyor. Yağmurlar yağıyor, Güneş açıyor. Çürüse de hemen meyveler yeni körpe Ata tohumları toprakla buluşmayı bekliyor. Hayırlı geceler. Korkmayalım. Şiddetli yağmurlar çok sürmez tez diner. Yağmurun sinsi, sinsi yağanından korkalım dostlar...!!!! M.Yayla-Görele