Yaşamak ne kadar zor. Kolay diyenlere bir diyeceğim de yok hani. Gencecik biri umutlarıyla sapasağlamken, Evinden çıkıp işine giderde, hayalini kurduğu evine döneceği akşama kavuşmadan, hiç akılda olmayan, kırk yıl düşünse aklına gelmeyecek ölüm çalı verirse kapısını. Hele çocuk olup sokakta oynarken, bir kuş olup yitip gitmek. Acılar acılar. Ateş düştüğü yeri yakar, o yanan yüreklerin can yakan ızdıraplarını birlerce kilometre uzaklardan bir haberle duymak trajik bir acıya dayanmak ne kadar zor. Ne zaman bitecek bu yakan haberler. Ne zaman duyacağız müjde fışkıran sevinçten uçuracak haberleri. Dünya küçüldü. Odalarımıza girdi kocaman gezeğen dünya. Hiç mi güzel işler olmaz bu gezegende. Hiç mi gülünmez. Hastalıklar, kazalar, cinayetler. Hep sen, ben kavgası mı var bu dünyada. Hiçbir hastalığın çaresi bulunmadı mı bugün. Hiç bir insan mutlu olmadı mı bugün. Spikerlik trajedi anlatma sanatı mıdır. Yüz güldüren haberler veremez misiniz. Hep kötü haberler yerine birazda kötü haberleri buzlasak olmaz mı. Bazen belgesel izlerken insanın insana yaşattığını hiçbir hayvan hem cinsine yapmıyor. Konuşamasalar da koklaşarak, sürüler halinde yaşıyorlar. Hiç biri, hiç birinin önünde ki nimete saldırmıyor. Bunca kitaplar, bunca okullar, bunca hayat hikayeleri insanlığın emrinde olduğu halde neden insan insanla savaşır durur. Akıl nerede. Karar verdim artık haberleri dinlemeyeceğim. Can çekişen ümitlerimle baş başa odamın bir köşesine kıvrılıp,kendimce mutlu olamanın yollarını arayacağım. Peki aradığım o huzuru bulacak mıyım. Asla. Neden mi? Çünkü kanser sarmış yaşamı. Kanserden kurtuluş var mı..! M.Yayla-Görele