Öyle günler yaşıyoruz ki, sanki ateşten, rüzgardan, selden, yangından, sonra da kör olası ölümden. Bir de evlerimize aldığımız televizyon diye tanıdığımız icat. Hiç susmayan ve devamlı iğneleyen, trajedileri gösteri eğlence tadında sunan kanallar. Kırık hayatlardan diziler yapıp kararan dünyaları daha da karartan, aydınlık yerine, insanları karanlık kuyulara iten kanallar. Umudu yok edip, yaşama sevincini gecelerin karanlığında değirmen gibi öğüten kanallar. Çocuklar korkar oldu. Silah, savaş, kan ve göz yaşı onların ufacık dünyalarını çoktan yok etti. Yarınlarını onlara kazandıra bilirsek ne mutlu biz Babalara, dedelere, annelere, büyük annelere. Lütfen sevgiyi öğretelim çocuklara. Onların yüreklerine yaşamanın kutsallığını koyalım. vahşetin gerilimlerinden uzak yaşatalım onları. İyi eğitim alsınlar diye en güzel okullara yollarken, savaş görselleriyle, düşmanlıklarla ekran başında canavarlar yaratmayalım. İnsan her yaşta çocuktur. Hep öğrenmekten geçer yolu. O iyilik yollarını hep açık tutalım ki, yokluğumuzda, kendi dünyalarında ayakları üzerinde dursunlar. Savaş makinaları değil, ilim makinaları, duygu pınarları oluşturalım. Çocuklar yarındır. Çocuklar yaşamazsa yarınlar olmaz. Çocuklar, siz bizden daha akıllısınız, gelin siz yönetin bizi Yoksa size yarınlar kalmayacak...! M.Yayla-Görele