Örümcek ağları her yaşta çok dikkatimi çekmiştir. Kapkara kocaman, iğne kalınlığında onlarca ayaklarıyla, boşlukta asılı kalarak, incecik kıldan ince salgılarıyla, ufacık çatıların altında dantel ören genç kızlar gibi boşluklara ,nakış, nakış ağlarını işlerlerdi. Yuvaları temelsiz, çürük olsa da, avlarını tuzağa düşürdükleri sihirli yapılardı. Sanki geometri dersi almışlar gibi, çizimler yaparlardı. Kara sinekleri, minicik kelebeksi canları o cazibeli ağlarıyla avlarlar, hiç görmesem de afiyetle yerlerdi. Issız, evlerde cirit atarken örümcek ağları ve o ipliksi tuzaklara takılmış canlar, ne de çok benziyordu çaresiz insanlara. Tuzaklar olmasa ne güzel olurdu yaşamak denen ömür efsanesi. Örümcek ağları değirmenlerde, terk edilmiş yerlerde neden uzar. Bilim adamı değilim. Tek bildiğim bir şey varsa, Tuzaklar hep ıssız yerlerde kurulur. Değirmenler dönerken ses çıkarsa da, örümcek dönen taşın kendisine zarar vermeyeceğini bilir. Değirmen, ufacık değirmenci her zaman yoksuldur. Kim bilir belki de, değirmenin sesi örümceğe çağrıdır. Örümcek aşıktır o sese. Issızlığı severler, Değirmenin sesini değil, suyun bentten çarklara vuruşuna vurgundur. Su düşer çarklar döner, çark döner, değirmenin üst taşı döner. Örümcek ağı nasıl öğütürse, değirmende öğütür. Biri çürük bir ipte, biri ağır taşın altında. işte incecik ayrıntıda burada mı dersiniz. Saygılarımla. M.yayla-Görele