Sürmene. Bıçağıyla tanınmıştır. Kemençecileri, horancıları da vardır. Belediye'ye yakın çalışma yerinde "Sürmene kemençeleri" yapan Hasan Sancak yurt dışına da kemençe satar. Bir salı günü: gezdim Sürmene'yi. Pazarıydı. Pazarı, tüm ilçelerimizin pazarı gibiydi. Köylerden getirilen iri iri darı ekmekleri ilgimi çekmişti. Bıçak. Bıçak için gelmiştim Sürmene'ye. El işi Sürmene bıçağı arıyordum. Bulamadım... Bir İki yaşlı usta kaldığını söyle diler... Çaykara. Çok okumuşu vardır. Eğitime önem verirler. Doğal güzeli Uzungöl buradadır. Yıllar önce doğal görünümü yerindeydi... Trabzon'un en çok gezgin çeken yeri olduğundan son yıllarda iyice uzaklaştı Uzungöllüğünden. "Kârın, rantın, varsıllık hırsının kurbanı" olmakta. Çaykaralılara, Trabzonlulara, Karadenizlilere, buranın yaşayanı köylülere iyice "yabancılaştı Uzungöl. Buranın yaşayanları artık giremiyor Uzungöle. Yaşayamıyor Uzungölü, İzleyemiyor, koklayamıyor... Varsıl yabancıların, Arapların oldu Uzungöl... Çok pahalı yer oldu. Uzungöl Uzungöl'e yabancılaştı... Maçka. Ne çok da yazarı, ozanı var. Eyuboğulları... Ahmet Özer. Dostum, Fatih Eğitim Enstitülü Ahmet Özer... Tonya. Vakfıkebir'den o karı yirmi kilometre. Horan yurdu. Düzeyli kemençe yapan "ustası" var. Yayla çiçeği kokulu tereyağı cana can katar... Tonya'ya çıksam. Yusuf Kurt'u bulsam. "Horan Öğretim görevlisi" Yusuf Kurt'ü. Toplasa arkadaşlarını. Kemençeciyi, davulu, zurnayı.. Bir horan kursalar bize Tonya'nın küçücük alanında. Küçücük alanda, alana sığmayan büyük horan kursalar... Kadırga'da oynadıkları gibi, otçu göçlerinde oynadıkları gibi... Doya do­ya seyresek... Kollarında seksenlik Tonyalı amcalar, ağabeyler de olsa... Unutulmaz saatler yaşasak... Boztepe. Boztepe Mahallesi. Meydan'dan yukarı giden yol oraya çıkar. Mahallenin yukarısı Boztepe'dir. Eğitim Enstitüsüne başladığımda arkadaşlarla ev tuttuk burada. Öğrenciye pek de ev verilmediği yıllardı. Kahve işleten bu saygın kişi vermişti bize alt katını. Kendisi Üstte oturuyordu eşiyle kızlarıyla... İlkokul vardı yakınımızda. Oradan aşağı iner­dik Fatih Eğitim Enstitüsüne, yürüyerek: Hayrettin Günay, Ahmet Hamdi Kara, Ahmet Görgülü, Ne­dim Kaplan... Nemlioğlu Konağı Fatih Eğitim Enstitüsüydü... Dergisi, yazarları vardı... Fatih Eğitim Enstitüsü kökenli yazıyı gençlik ilgisi görmeyerek sonuna dek sürdürenler: Ahmet Özer, Raif Özben, Rıza Zelyut, Seyyit Nezir, Fahrettin Demir, Güner Yalçın, Nuri Aksakal, Türkay Korkmaz, Haluk Yolsal, Yaşar Bedri, Zekeriya Saka, Ali Mustafa, İbrahim Dizman, Ahmet Yıldız, Şinasi Tepe, Mehmet Kuvvet, Keramettin Çetin, Hayrettin Günay... Boztepe'yle sürsün Trabzon gezimiz. Sınav döneminde yazın evden çıkarak yukarıya Boztepe'ye ulaşırdım. Ders çalışacağım, bir masada, yukarıdan Trabzon'a, Karadeniz'e bakarak... Bir ara martılara ilişti gözüm. Dönüp duruyorlardı... Köy, ev, eşim Rafet geldi usuma. Dizeler döküldü deftere. Sonradan Bursa Eğitim Enstitüsünün dergisi Alkım'da çıkacak, 2010'larda Anadolunun Sıcak Yüzleril / Giresun/ Hayrettin Günay TRT izlencesinde bana okutacakla­rdı, pelikanımla yazdıracakları dizeler:   MARTILAR Tez elden bir haber atın yarime Dışı gibi içi de ak martılar Sensiz yapamıyor bitiyor deyin Derdim dediğimden de çok martılar Ben onunla birlikken tam özgürdüm O bana yoldaştı baştı mantılar En güzel şeylerden tat almaz oldum Özlemim dağları aştı martılar Düşlerimde o var düşüncemde o Sevgisi beni de aştı martılar Dün gece inceden yağan yağmurlar Gözlerimden akan yaştı martılar Balıkla su denizle sen gibiyiz Kapınıza düştüm yarım martılar Aşıp engelleri bir haber atın Her şeyim o benim karım martılar